Od euforii przez przerażenie aż po zwyczajną radość z życia w drodze – tak w skrócie mogę opisać mój pierwszy miesiąc w podróży dookoła świata.

Trudne początki

Mimo tego, że dałam sobie prawie cały sierpień na przygotowania do wyjazdu, to praktycznie do ostatniego dnia ciągle coś załatwiałam. Od dłuższego czasu zdawałam sobie sprawę z tego, co robię, ba pojawiłam się w telewizji, radiu, czy na portalach internetowych, aby pokazać ludziom, że jeśli ma się marzenia i konsekwentnie dąży się do ich realizacji, to to się musi udać.

O podróży tak naprawdę zaczęłam myśleć dopiero w Dżakarcie, leżąc w swoim kapsułowym łóżku w hostelu.  – Cholera, co ja takiego zrobiłam? – szeptałam do siebie. – I tak teraz będzie wyglądać moje życie? – dodałam z nutką przerażenia. – Przecież sama tego chciałaś! – odezwał się drugi głos.

W sumie przyzwyczajenie się do nowego stanu zajęło mi chyba półtora tygodnia. Kiedyś wyjeżdżając na dwu- lub trzytygodniowa wycieczkę wystarczyło, że lądowałam w miejscu będącym początkiem mojej podróży i już byłam całkowicie szczęśliwa. Działo się to jednak dlatego, że kiedyś mojemu życiu w Warszawie czegoś brakowało, a podróże idealnie napawały mnie szczęściem i wnosiły radość do mojego życia. Teraz, chwilę przed wyjazdem, było zupełnie inaczej: zostawiłam za sobą w Warszawie świetne życie, za którym będę tęsknić (i już tęsknię!).

Pierwsze rozczarowania

Po umiarkowanym podejściu do Dżakarty, świetnego czasu w Yogyakarcie w homestay’u prowadzonego przez Emi w drodze, podziwianiu niesamowitej przyrody i wyjątkowości wulkanów Bromo i Iljen, przyszedł czas na Bali. Do wyspy nastawiona byłam raczej sceptycznie i to podejście nie zmieniło mi się przez cały czas. Zdaję sobie sprawę, że mógł mieć na to wpływ pobyt w dość imprezowym hostelu z dużo młodszymi osobami, które nie do końca mi odpowiadały. Odpowiadało to jednak mojej najlepszej przyjaciółce, która ze mną podróżuje, a podczas pobytu na Bali obchodziła swoje 30te urodziny. Czego się jednak nie robi dla (szczególnie najlepszych!) przyjaciół? Zacisnęłam zęby, starałam się zobaczyć pozytywy miejsca, trochę pozwiedzałam Bali, no i koniec końców odważyłam się spróbować surfingu. No i zorganizowałam Gudze dwie niespodzianki urodzinowe. I wiecie co? Czułam ogromną satysfakcję, kiedy powiedziała mi, że to były najlepsze urodziny w jej życiu!

Odnalezienie drogi

Odetchnęłam na Flores. Już od momentu wylądowania w Maumere wiedziałam, że wyspa ma klimat, który lubię: mniej turystów, mniej zachodniej maści knajpek, pełna serdecznych, życzliwych ludzi. Czułam, że po tygodniu imprezowego życia na Bali, wracam na stare, podróżnicze tory, te same, które skłoniły mnie do zostawienia życia w Warszawie i wyruszenia w podróż. I wiecie co? Teraz jestem naprawdę szczęśliwa, cieszę się każdym dniem, jestem wdzięczna za każdego człowieka i każde piękne miejsce, które stawia przede mną los.

Mimo wypełniającego mnie szczęścia zauważam pewne oznaki bycia „tam”, a nie na miejscu w Polsce. Nie ma mnie w Warszawie, by pocieszyć przyjaciela po nagłej śmierci jego ojca, nie wsiądę w samolot, by udać się na wesele dobrego hiszpańskiego kumpla w przyszłym miesiącu. Zdaję sobie jednak sprawę, że zawsze będzie tak, że coś będzie mnie omijać – to niełatwa cena za życie w drodze, ale właśnie taka, na którą się zdecydowałam.

Kolejny miesiąc będę dalej spędzać na odkrywaniu Indonezji, mam też nadzieję zwolnić trochę tempo podróży i więcej dla Was pisać.

Pod koniec każdego miesiąca mojego wyjazdu chcę robić małe podsumowanie rzeczy, które w przeciągu ostatnich 30 dni zrobiłam lub przydarzyły mi się w życiu po raz pierwszy.

We wrześniu 2016 po raz pierwszy:

• byłam w największym meczecie Azji Południowo-Wschodniej (w Dżakarcie)
• widziałam pola ryżowe (na Jawie)
• weszłam na czynny wulkan (na Bromo)
• spróbowałam surfingu (na Bali)
• zostałam pogryziona przez tzw. bed bugi, czyli pluskwy (na Bali)
• piłam arak – lokalną indonezyjską wódkę (na Flores)
• spróbowałam snorkelingu (w okolicach Komodo)
• widziałam delfiny i manty w ich naturalnym środowisku (w Parku Narodowym Komodo)
• spałam na łajbie na morzu
• zostałam milionerką i to wiele razy! (1 mln rupii indonezyjskich to ok. 300 zł)

Podoba się Wam takie podsumowanie każdego miesiąca w drodze? Chcecie bym je robiła? Co Was najbardziej zaskoczyło w pierwszym miesiącu mojej podróży?