Niech Was mnie mój fejsbuk i insta nie zmyli. Choć niewątpliwie podróż dookoła świata to moje najlepsze dotychczasowe doświadczenie życiowe, które niesie ze sobą mnóstwo pozytywnych rzeczy, to – jak wszystko – ma też swoje średnio fajne momenty. Jakie? Zerknijcie poniżej.

Tęsknota za ludźmi

Wiedziałam, że w którymś momencie podróży zapuka do moich drzwi, nie myślałam jednak, że aż tak we mnie uderzy. Tęsknotę przez duże T zaczęłam czuć w Auckland w połowie marca, czyli dopiero sześć miesięcy po wyjeździe z domu. Była to jednak tęsknota specyficzna, bo nie tęskniłam jedynie za rodziną i przyjaciółmi, których zostawiłam w Warszawie, ale też za przyjaciółmi z Sydney, gdzie mieszkałam przez kilka miesięcy. Było to podwójne uderzenie, z którym musiałam się zmierzyć i przyznam się Wam szczerze: łatwo mi nie było. Jak na razie – odpukać – tęsknota pojawia się rzadko i raczej w małych dawkach. Uważam, że w tego typu podróżach, kiedy wyjeżdża się na długi i nieokreślony czas, praktycznie nie da się jej uniknąć. Wiecie, jak zapobiec tęsknocie za bliskimi? Napiszcie mi o tym koniecznie!

 

Idealizacja domu

Nie raz łapię się na tym, że przy gorączkowym scrollowaniu fejsbuka zatrzymuję się przy jakimś zdjęciu na dłużej. Myślę, że z 80% z takich zdjęć to te przedstawiające Warszawę, często śródmiejskie okolice, w których mieszkałam przez ostatnie lata, lub jakże powszechne w ostatnich latach rozbiórki, chociażby słynnej Rotundy. Czasem ogarnia mnie lęk, że jak wrócę, to nie poznam części miasta lub będę się w nim czuła nieswojo. Z drugiej strony, nie raz i nie dwa chciałabym teleportować się do Warszawy choćby na pół godzinki, by móc odbyć spacer po mojej ukochanej Szpitalnej.

Brak obecności w Warszawie, to też wszystkie ciekawe wydarzenia, które mnie omijają, koncerty, a teraz siedzenie na plaży nad Wisłą do rana. Z jednej strony doskonale rozumiem, że to cena, którą płacę za to, by być w pięknych miejscach na końcu świata, ale nie raz się po prostu zwyczajnie zatęskni, kiedy widzę zdjęcie nadwiślańskiego świtu.

Ulica przy której mieszkałam w Warszawie

 

Znalezienie drugiego domu

Tego się zupełnie nie spodziewałam. Co prawda właśnie ze względu na znajomych i przyjaciół (a i przez to, że po prostu dobrze się czuję w dużych miastach) wybrałam Sydney na miejsce, w którym zamieszkam w Australii, ale nie przypuszczałam, jak wszystkie moje doświadczenia z pobytu w tym mieście wpłyną na dalszą część podróży. Sydney od początku polubiłam i zaczęłam traktować jako nowy dom. Relacje z moimi przyjaciółmi, którzy tam mieszkają, na miejscu tylko się rozwinęły, a w kryzysowych momentach mogłam liczyć na armię tych właśnie bliskich mi osób, czego już w Nowej Zelandii bardzo mi brakowało. Beato, Agato, Janku, Aniu, Bartku, Darku, Rohanie, Robinie i Dee – dziękuję za to, że jesteście! Tak naprawdę w pełni doceniłam mój drugi dom dopiero wtedy, gdy już na stałe wyjechałam z Sydney. Gdybym jednak miała teraz podejmować decyzję o tym, kiedy przyjechać do Sydney, to zrobiłabym to nie na początku, ale przynajmniej w połowie mojej podróży.

Najpiękniejszy widok na Sydney [i ten, za którym najbardziej tęsknię]

 

Zmęczenie byciem w drodze

Brak adresu zamieszkania czy – jak przez ostatnie dwa miesiące – brak chociażby łóżka, niewiadoma, gdzie spędzę kolejny dzień ani jaki będzie następny kraj, który odwiedzę w podróży, to na początku drogi bardzo kusząca perspektywa. Nie ukrywam, że wyruszyłam w moją podróż nie dlatego, że wcześniej nie miałam okazji podróżować (bo do zeszłego roku odwiedziłam bodajże 37 krajów), ale dlatego, że praca na etacie ograniczała moje podróże do sześciu tygodni w roku. Bardzo chciałam mieć przed sobą możliwość bycia w jednym miejscu tyle, ile mam na to ochotę, bez oglądania się na dni urlopowe. I kiedy w końcu ją mam to nie raz budzę się z poczuciem- ahh, jak fajnie byłoby się obudzić w moim domowym łóżku, wypić kawę na tarasie z widokiem na jabłonie i czereśnie zamiast spać w namiocie, samochodzie, kolejnym hostelu czy tłuc się godzinami autobusem z miejsca na miejsce.

Podróż z Ampany na Wyspy Togian w Indonezji

Trudność w byciu tu i teraz

Podróż to idealny moment, by żyć teraźniejszością. Zdecydowanie łatwiej jest mi się cieszyć poniedziałkowym porankiem gdzieś w podróży (nawet podczas ulewnego lub zimnego dnia), niż poniedziałkowym porankiem za biurkiem w korpo. I jak na co dzień nie mam raczej problemów z byciem tu i teraz, cieszeniem się właśnie trwającą chwilą, miejscami, które odkrywam (bo wiem, że wiele z nich prawdopodobnie widzę pierwszy i ostatni raz), tak miewam dni, kiedy moje myśli odpływają w przeszłość, teraźniejszość gdzieś w Polsce czy przyszłość przez gorączkowe sprawdzanie w wyszukiwarce cen biletów w miejsca, w które chcę polecieć, jak już nacieszę się Australią. Miewam też dni, kiedy się po prostu nudzę, na przykład czekając na naprawę samochodu.

 

Zatracenie umiejętności zachwycania się

– Płyniesz na Whitsundays? Super! Whitehaven to najpiękniejsza plaża świata, you’ll love it! – wykrzyczał do słuchawki mój sydnejski przyjaciel, który przez kilka lat podróżował po świecie, więc miał okazję zobaczyć to i owo. Ja natomiast docieram na słynną plażę i… nic. Nie czuję zachwytu. Oczywiście jest pięknie, idealnie biały piasek miesza się z turkusową wodą, a w tle widzę gęsto porośnięte wyspy – wzgórza. Ale miejsc takich na świecie widziałam już kilka, a Whitsundays po przejściu cyklonu Debbie nie odrodziły się jeszcze w pełnej krasie. Im więcej zobaczyłeś, tym mniej rzeczy Cię zachwyci – tak głosi popularne wśród nas podróżujących zdanie, co całkiem niedawno Głodny Świata nazwał „klątwą podróżnika”. Przez większość mojej podróży ta klątwa mnie na szczęście nie dopadła, mocniej poczułam ją właśnie dopiero w Whitsundays.

Rajska plaża Whitehaven. Takich rajów widziałam już kilka w życiu...

 

Czas na rozmyślania

Dłuższa, a w szczególności samotna podróż to idealny moment na przemyślenia. Przełamanie codziennej rutyny, zostawienie za sobą wszystkiego oraz perspektywa czasowa i geograficzna daje możliwość totalnego przewartościowania dotychczasowego podejścia do życia. Podróż dała mi wiele momentów, dzięki którym miałam czas przemyśleć to, w jaki sposób i na co chcę ukierunkować moje życie po powrocie, ale też przyniosła mi chwile, gdy właśnie z powodu za dużej ilości czasu, rozmyślałam wręcz za bardzo o niektórych sprawach i ciężko było mi się od tych myśli oderwać, co w „normalnym” życiu byłoby łatwiejsze choćby poprzez codzienną rutynę i pracę. Teraz mówię o tym jako negatyw, ale kto wie, może dzięki tym uporczywym i nie do końca przyjemnym uczuciom, które wychodzą ze mnie podczas rozmyślań, dojdę do jakiś ważnych wniosków dla mnie?

Snucie kolejnych marzeń

Jeden z moich najbliższych przyjaciół, który w zeszłym roku wyjechał w kilkumiesięczną podróż, powiedział mi jakiś czas temu: „Pamiętaj, by mieć plany na to, co będziesz robić po powrocie z podróży. Jeśli wcześniej nie zaplanujesz sobie tego czasu, to po powrocie będzie Ci bardzo ciężko. Po realizacji jednych marzeń trzeba mieć kolejne marzenia”.

Słowa Mateusza wzięłam sobie mocno do serca i w Auckland właśnie (ach, jaki to był produktywny czas!) znalazłam sobie pomysł na życie po podróży. Niestety, czego mogłam się w sumie spodziewać, idea wcielania tego pomysłu w życie jest na tyle ekscytująca, że nie raz mam ochotę rzucić tą podróż tu i teraz, by móc zrealizować właśnie to kolejne marzenie, na co obecnie – chociażby geograficznie – nie mogę sobie pozwolić. Nie, nie pytajcie co to za pomysł na życie, w odpowiedniej chwili wszystko Wam powiem!

Przeżyliście, któreś z powyżej opisanych aspektów podczas swojej podróży? Jak sobie z nim radziliście? A może któryś minus dłuższej podróży szczególnie Was zaskoczył? Podzielcie się swoimi opiniami w komentarzach!