Jak to ktoś ostatnio pięknie podsumował: marzenia się nie spełniają, marzenia się spełnia! Dlatego postanowiłam wziąć się za realizację mojego największego marzenia i wyjechać w podróż dookoła świata. Ty też możesz to zrobić!

Jak do tego doszło?

Skąd wziął się ten pomysł, dlaczego nigdy Wam o nim nie pisałam, z kim wyjeżdżam i co będę robić w drodze – przypuszczam, że te i podobne pytania kłębią się teraz w waszych głowach. Wreszcie mogę Wam o wszystkim opowiedzieć od początku do końca!

Jeszcze parę lat temu nawet nie przemknęło mi to przez myśl. Logicznym następstwem ukończenia studiów było znalezienie pracy w rodzinnej Warszawie i dwutygodniowe wyjazdy w ramach urlopu. Do tej pory sama zastanawiam się, dlaczego z takim przekonaniem postawiłam na moje miasto rodzinne, biorąc pod uwagę, że w czasie studiów spędziłam półtora roku w Portugalii i pół roku w Sarajewie na wymianach, a przy okazji korzystając z bajecznie tanich biletów tanich linii lotniczych poznawałam inne części Europy. Na tamtą chwilę cieszyłam się, że miałam stabilną pracę w korporacji, co dla naszego pokolenia, które kończyło studia i zaczynało zbierać doświadczenie zawodowe w samym środku kryzysu finansowego w Europie, było niezwykle istotne.

To właśnie podczas urlopu w ramach pracy na etacie po raz pierwszy trafiłam poza Europę – do Brazylii. Mimo, że byliśmy z grupą znajomych, to praktycznie cały czas targały mną różne obawy i wątpliwości, że coś może się nam stać i koniec końców przez większość wyjazdu czułam się niebezpiecznie i niepewnie, pomimo tego, że znałam język i miałam zaufanych ludzi przy boku. Mimo, że moje obawy nie były takie do końca bezpodstawne, to wtedy jeszcze zupełnie nie wyobrażałam sobie wyjazdu w pojedynkę. Ba, o powrocie do Ameryki Południowej nie myślałam w ogóle! Co mi po pięknych widokach, jeśli czuję się tam niebezpiecznie? – to była moja myśl przewodnia po tym wyjeździe.

Lat w kalendarzu przybywało, a bakcyl podróżniczy – mimo obaw z podróży do Brazylii – nie mijał. Jakiś czas później postanowiłam wybrać się do Azji. Jest super bezpiecznie i tanio, jedź! – zachęcali bliżsi i dalsi znajomi. Chęć była, kasa też, super promocje na bilety lotnicze Emirates i Qatar wchodzących na polski rynek tylko potwierdziły mój pomysł. Jedyne, czego mi brakowało to towarzysz podróży. Bałam się jechać sama. Zrezygnowałam.

Rok później po dużym kryzysie w moim życiu zdecydowałam, że chcę w nim wprowadzić istotne zmiany. To wtedy założyłam tego bloga, a w międzyczasie poznawałam (osobiście lub wirtualnie) innych blogerów,  których gro jeździło po świecie samemu. Postanowiłam się przełamać i w końcu spróbować wyjechać gdzieś sama. Rzuciłam się od razu na głęboką wodę, kupiłam bilety na trzytygodniowy wypad do Malezji. Strach i adrenalina pojawiły się tylko w dniu wylotu, później było już o tyle świetnie, że to właśnie podróże solo stały się moim ulubionym sposobem na wyjazd i to właśnie na nie zaczęłam się decydować najczęściej.

Obserwowałam bliższych i dalszych znajomych, którzy zostawiali uporządkowane życie za sobą i ruszali świat, często z biletem w jedną stronę. Powoli zaczęła we mnie kiełkować myśl, że mogłabym zrobić to samo. Już wiedziałam na co przeznaczę pieniądze z konta oszczędnościowego. W 2014 oku określiłam sobie ramy czasowe wyjazdu na jesień 2015, jednak z powodów rodzinnych musiałam go odłożyć w bliżej nieokreśloną przyszłość. Nie raz mi to przeszkadzało, nie raz przez to wylewałam łzy lub wściekałam się na los (dlaczego ja?). Teraz, po długich miesiącach oczekiwania i wracania do siebie po utracie taty, jestem gotowa. Porzucam moją ciepłą posadkę w korporacji, zostawiam pracę w marketingu, którą bardzo lubię i ludzi, z którymi świetnie mi się współpracuje.

Dlaczego to robię? Jestem takim typem człowieka, który nieustannie czuje potrzebę próbowania nowych rzeczy. Nie czułam nigdy potrzeby wzięcia kredytu i kupienia sobie mieszkania w Warszawie. Uwielbiam to miasto, lecz nie jestem jeszcze w stu procentach pewna, że chcę w zostać do końca życia.Wolę pojechać w świat, posmakować innych miejsc, kto wie, gdzie znajdę moją przystań? Mimo to, całkiem niedawno ogarnęły mnie wątpliwości i zaczęłam się zastanawiać, czy podróż dookoła świata to faktycznie jest to, o czym marzę…  Ale koniec końców jeśli nie pojadę to nigdy się nie przekonam, no więc jadę w świat!

Tym przydługim wstępem chciałam pokazać Wam – niezależnie od tego, jakie macie marzenia – abyście nie rezygnowali z ich realizacji nawet, gdy na Waszej drodze pojawia się sporo przeszkód. Zapewniam Was – oczekiwanie na nagrodę nie tylko wzmaga apetyt, ale też sprawia, że smakuje ona o niebo lepiej! Próbujcie też rzeczy, które zmuszają Was do opuszczenia strefy komfortu. O strefie komfortu słyszeliście pewnie milion razy, ale nie jest to wyświechtany slogan. Gdybym nie zdecydowała się na samotny wyjazd do Malezji to na pewno nie zdecydowałabym się też na podróż dookoła świata!

Podróż dookoła świata – kiedy, co i jak?

Do mojego wyjazdu pozostały niecałe cztery miesiące. 7 września lecę z biletem w jedną stronę do Dżakarty. Na sam początek chcę niespiesznie poznawać indonezyjskie wyspy i odwiedzić Timor Wschodni, dawną portugalską oazę w Azji. Następnie w planach jest Australia, gdzie spędzę moje 30. urodziny i popracuję kilka miesięcy na wizie Work and Holiday. Później odwiedzę Nową Zelandię, a jak się uda to trafię też do Oceanii.

Na dalszą podróż nie mam już tak bardzo skonkretyzowanych planów. Na pewno chcę odwiedzić inne kraje Azji Południowo-Wschodniej, poczuć niesamowity klimat Azji Środkowej oraz pobyć dłużej w niektórych państwach Ameryki Łacińskiej. Tak naprawdę nie jestem ograniczona żadnymi ramami czasowymi, więc moja podróż to w większości tak naprawdę wielka niewiadoma. I wiecie co? Po latach starannego planowania, aby wyjazdy mieściły się w ustawowe 26 dni urlopu, niesamowicie mnie to jara!

Co będę robić po drodze?

Każdy szanujący się bloger ma swój projekt podczas podróży dookoła świata, dlatego zapragnęłam mieć własny. Ba, bez projektu to nie ma po co wyjeżdżać w taką podróż! 🙂 A tak na poważnie, to postanowiłam spróbować wykorzystać moje doświadczenie zawodowe i wiedzę i na tej podstawie pomagać lokalnym społecznościom. Z tego w mojej głowie (a dokładnie – będąc na birmańskiej plaży) powstał projekt #lesswastearoundtheworld, czyli Mniej śmieci na świecie.

Teoretycznie wszyscy wiemy, że nadmierne produkowanie odpadów, nieznajomość recyklingu i nierozważna gospodarka odpadami powoduje wiele szkód naszej planecie. Praktycznie w wielu krajach jest to aspekt mocno zaniedbywany lub wręcz pomijany. Chcę współpracować z lokalnymi organizacjami i wspierać moją głową lub parą rąk inicjatywy promujące postawy ekologiczne, recykling i większą świadomość w zakresie środowiska. Mała rzecz, ale jeśli pomogę w ten sposób chociażby kilku jednostkom, to będę zadowolona. Z drugiej strony zdaję sobie sprawę z tego, że odwiedzę kraje na tyle zaawansowane ekologicznie, że to ja się będę mogła czegoś od nich uczyć. I tak w Australii lub Nowej Zelandii sama chciałabym zdobywać wiedzę o innowacjach w zakresie ochrony środowiska od lokalnych organizacji. Jeśli znacie jakieś organizacje pozarządowe lub inne inicjatywy w Indonezji, Timorze, Australii lub Nowej Zelandii, które zajmują się tematyką proekologiczną, to dajcie znać!

Z kim jadę i dlaczego nie sama?

Na sam koniec Was zadziwię. Nie lecę sama! Nie spodziewajcie się tu jednak żadnych romantycznych historii, jak z telenoweli lub podobnej do tej, która przytrafiła się Pojechanej. W początkowym etapie podróży będzie mi towarzyszyć Agata zwana Gugą, czyli moja najlepsza przyjaciółka. Cieszę się niesamowicie, że będę miała obok siebie zaufaną osobę, którą uwielbiam, z drugiej strony mam nadzieję, że wspólne przebywanie 24 godziny na dobę nie zaszkodzi naszej przyjaźni. W dalszą trasę ruszę już tak, jak początkowo planowałam – w pojedynkę. Mimo, że zostały jeszcze prawie cztery miesiące do wyjazdu, to już teraz emocje sięgają zenitu. Tylko ten, kto był o krok od realizacji największego marzenia w życiu, wie, jak to jest poruszać się kilka centymetrów ponad chodnikami ze szczęścia. To się dzieje!