NIECHCIANA PODRÓŻ.

Czy istnieje coś takiego, jak niechciana podróż? Chyba rzadko zdarza się, że jedziemy w miejsce, które w naszym mniemaniu nie przypadnie nam do gustu. Ja niestety w takim miejscu jestem często. Zbyt często. I na dodatek nie z własnej woli. Długo zastanawiałam się, czy opisać najczęstsze podróże moich ostatnich miesięcy, bo ani to fajny, ani łatwy temat.

Wątpliwej urody architektura, żaden to przytulny budynek, a wręcz przeciwnie –  moloch, gdzie nietrudno pozostać anonimowym. Długi korytarz pokryty mdłym, beżowawym linoleum. Przemierzam go chyba po raz setny w przeciągu ostatnich kilku miesięcy, ale niezmiennie przy każdej wizycie intrygują mnie drzwi z napisem „Medycyna nuklearna”. Czekanie na dużą towarową windę jak zwykle dłuży się niemiłosiernie. Obok mnie w windzie stoją osoby o zrezygnowanych minach, rzadko się zdarza, by ktoś żartował. Szóste piętro, to moje – wysiadam. Mijam salowe, z niektórymi z nich zdążyłam się już zapoznać, wiem już która jest złośliwą zołzą, a  która jest wylewna i ma ADHD, ale potrafi skutecznie wspierać pacjentów.

Wchodzę na salę, gdzie zawsze witają mnie te same ciepłe, pełne miłości oczy. – Czekałem na Ciebie – mówią. – Wiem – odpowiadam jednym spojrzeniem. Za każdym razem, kiedy tam jestem paradoksalnie czuję wypełniające mnie ciepło i niesamowity spokój. Podziwiam Go za walkę z ciężką chorobą i wspieram w dniach, kiedy wyraźnie jest gorzej. Co dziwne, po przekroczeniu sali wszelkie smutki znikają, a czas inaczej płynie. Dopiero teraz, po wielu latach, zauważam tą szczególną więź, która nas łączy.

Oddział szpitalny to takie państwo w państwie. Są tacy, którzy z przekory nazwą go All Inclusive, są tacy, którzy czują się tu jak w więzieniu, widać też tych zrezygnowanych, zdominowanych przez chorobę, mówiących, że są w umieralni. Są poważne rozmowy, ale i żarty, czy kłótnie o to, kto w danym momencie powinien wrzucić 2 złote do automatu z telewizorem. Niektórzy cieszą się, że „awansowali”, czyli zostali przeniesieni z łóżka na korytarzu do sali.

Jak w innych miejscach zauważa się sympatie i antypatie. Na oddziale jest nawet jeden wróg, hm, wróg to może złe określenie, raczej persona non grata. Tygrys, jak na niego mówią ze względu na kilka ciemniejszych plam na twarzy to bezdomny, przyjęty kilka dni temu na oddział. Prawie cały dzień śpi, ale w nocy buszuje po wszystkich lodówkach na piętrze. Jest inny – zamknięty w sobie, ewidentnie nie jest częścią tej społeczności.

– To już chyba najwyższa pora, by Pani wyszła, pacjenci chcą spać – słyszę od salowej. Spoglądam na panoramę Warszawy, gdzie w na horyzoncie ledwo widać Pałac Kultury, żegnam się i wychodzę. Każde pożegnanie niesie ze sobą ryzyko, że może być już tym ostatnim. Czuję to, ale odczuwam też spokój. Szpital to też już w jakimś stopniu jest moje miejsce. Łóżka z białymi ramami, zielone metalowe szafki, telewizory na monety i wspaniałe zachody słońca.

Jeszcze raz mijam Medycynę nuklearną i nieczynną już szatnię. Wychodzę wiedząc, że za dzień lub dwa znowu będę przez chwilę częścią tego świata. Mam też świadomość, że na rzecz tych podróży do szpitala będę musiała czasowo zrezygnować z wymarzonych wypraw na koniec świata. I wiecie co? Nie żałuję. Cicho, z pokorą akceptuję to, co przynosi mi życie, po prostu przekładam realizację moich planów na później.

Podobał Ci się ten wpis? Będzie mi bardzo miło, jeśli zostawisz komentarz.