MOJE WIELKIE KATALOŃSKIE WESELE.

Od czego to się wzięło?

Jest senny kwietniowy wieczór. Nie mam na nic ochoty, więc jak typowy Polak siedzę na Facebooku i bezwiednie przeglądam nowe posty od znajomych. Na ekranie pojawia się podświetlona koperta z czerwoną cyferką. Klikam i otwieram konwersację z Pafciem – starym, dobrym kumplem ze studiów.

– Siemanko, co tam? Masz jakieś plany wyjazdowe na czerwiec? – zagaja. – Nie, na urlop pojadę pewnie później. – odpowiadam niezdecydowana. – To może wpadłabyś do Barcelony na imprezkę? – Jaką imprezkę? -pytam zdziwiona.  – A bo wiesz, biorę ślub z Rosą, no to imprezka też będzie – tłumaczy Pafcio z wrodzoną nonszalancją.

Jestem w niemałym szoku. Znam go od lat i mogę potwierdzić, że jest najbardziej wyluzowanym kolesiem, którego miałam okazję napotkać w moim życiu. Ba, mogę powiedzieć, że wiedziałam to nawet jeszcze przed naszym oficjalnym poznaniem – okazało się, że chodziliśmy razem na zajęcia przygotowujące do matury z historii, z tym, że ja pilnie robiłam notatki, a on czytał Przegląd Sportowy w ostatniej ławce. A teraz nasz wyluzowany Pafcio postanowił sie ustatkować. Zdziwienie przekształca się powoli w radość i ekscytację. – No jasne, że pojadę na wasz ślub! – odpisuję po chwili.

Paweł i Rosa

Historia jakich wiele: poznali się na Erasmusie w niemieckim Bonn. Paweł sam mówi o tym, jak było – Zobaczyłem ją na imprezie, spodobała mi się, podszedłem, zagadałem i tak już zostało. Wbrew powszechnym faktom mówiącym o tym, że związki erasmusowe kończą się wraz z końcem wymiany, związali się na dłużej. Rosa: spokojna, wyważona, serdeczna i Pafcio: sympatyczny jajcarz z dużą dozą dystansu do wszystkiego.

Wyjazd i przygotowania

Zupełnie przypadkiem trafiam na pana młodego na lotnisku. Okazało się, że tym samym lotem, co ja leciała jego mama i spora część rodziny. Pafcio zabiera nas do Barcelony. Pytam, czy wszystko ma już dopięte na ostatni guzik, na co on z jak zawsze rozbrajającą szczerością odpowiada: – No co Ty, jeszcze jutro muszę jechać do diagnostyka zrobić badania auta, no i wódkę kupić, bo sala weselna jej nie zapewnia. Dobrze, że w Auchan jest Sobieski!

Dzień później wsiadam do autobusu wiozącego nas na ceremonię, który powoli zapełnia się międzynarodowym tłumem. Oprócz oczekiwanych Polaków, Katalończyków czy Hiszpanów jest duża ilość Belgów, kilkoro Francuzów czy Włochów, Greczynka, Argentyńczyk czy Wenezuelka – istny tygiel kulturowy, co bardzo mi odpowiada i daje nadzieje na bardzo fajną imprezę w tym towarzystwie.

Jak wyglądało moje wielkie katalońskie wesele?

Ślub odbywa się w rodzinnej miejscowości panny młodej położonej około 100 kilometrów na północ od Barcelony, Sant Feliu de Guixols, nad którą góruje potężny, kamienny monastyr zbudowany już w X wieku. Po chwili dostrzegam Pafcia, chyba po raz pierwszy w życiu w garniturze. Ustala ostatnie szczegóły ze świadkiem, przestępując jednocześnie nerwowo z nogi na nogę. Obdarzam go promiennym uśmiechem i kilkoma słowami otuchy. Ceremonia nie trwa dłużej, niż pół godziny i nie jest tradycyjną mszą. Ba, sama uroczystość nie jest nawet po katalońsku, tylko po hiszpańsku z polskimi wstawkami, chyba ze względu na nasz międzynarodowy tłum.

Zaraz po ślubie przemieszczamy się do Sant Antoni de Calonge, gdzie w pięknej scenerii ogrodu położonym na wzgórzu rozpoczyna się nasze katalońskie wesele. Na początek jest to typowe garden party. Mamy tu i aperitivo i ogromną ilość finezyjnie przygotowanych tapas, zarówno klasycznych, jak i tych bardziej podpadających pod kuchnię fusion. Sama impreza w ogrodzie trwa dużo dłużej, niż przypuszczałam – w sumie jakieś cztery godziny, podczas których dosyć swobodnie przebiega integracja w naszym międzynarodowym tłumie.

Pod wieczór impreza przenosi się do restauracji, czyli domu z kamienia znajdującego się zaraz obok wspomnianego ogrodu. Tam – w przeciwieństwie do naszego polskiego weselnego rozpasania – jesteśmy jedynie uraczeni  jednym dwudaniowym posiłkiem oraz tortem. Przez resztę wieczoru zapomnijcie o jedzeniu! Dostępny jest tylko alkohol i to w dużych ilościach. Jeden z gości ma trafny komentarz do zaistniałej sytuacji: – Dobrze, że Katalończycy tyle dziś piją, bo normalnie są na maksa drętwi, przynajmniej niektórzy z tych tu obecnych. Impreza trwa ledwie do drugiej w nocy, a mimo to, nie każdemu udaje się dotrwać w dobrym stanie do końca wesela. Wiadomo, południowcy i ich słabe głowy…

Moje wrażenia

Nie wiem, jak Pafcio z Rosą to zrobili, ale udało im się tak dobrać gości, że wszyscy razem bawiliśmy się wyśmienicie i mam tu na myśli nie tylko wspomniany już międzynarodowy tłumek, ale też polską rodzinę i wreszcie nas, kilkoro przyjaciół ze studiów. Minusem jest dosyć szybki koniec imprezy – wielu z nas, w tym ja, mieliśmy ochotę i energię na zabawę przez jeszcze dobrych kilka godzin! Z naszą nowo poznaną ekipą spędziliśmy nie tylko katalońskie wesele, ale też cały następny dzień na raczej pustych plażach Calonge. Mam ochotę na więcej spotkań w tym gronie – Paweł, mam nadzieję, że to czytasz i pomyślisz o ustaleniu terminu spotkania w jakiś jesienny weekend!

A Wy macie jakieś doświadczenia ze ślubami za granicą? Czy było na nich coś, co Was kompletnie zaskoczyło lub nie podobało?