HIMARA, ALBANIA. NIEBIAŃSKA PLAŻA W EUROPIE.

Nie wiem, jak Wam, ale mi powoli nudzą się klasyczne, typowe miejsca na wakacje w Europie. Choć nic nie zastąpi mi widoków mojej ukochanej Lizbony, to lubię odkrywać nowe, ciekawe miejsca z dala od utartych turystycznych szlaków. Dziś chciałabym Was przekonać, że wizyta w Albanii, a konkretnie w Himara może być świetnym pomysłem na wakacje.

Wyobraźcie sobie bezkresną taflę czystego, ciepłego morza z jednej strony i soczyście zielone góry z drugiej. Pomyślcie, że jeśli chcecie dostać się na pustą, szeroką plażę nad tym pięknym turkusem, musicie przejść przez gaj oliwny, gdzie przypadkowo mogą się wami zainteresować kozy lub owce, bo innych żywych osobników raczej tam nie spotkacie. Brzmi wspaniale? To dodajcie do tego fakt, że może w ogóle nie chcecie opuszczać Waszego lokum, bo jest na tyle przytulne, relaksacyjne, a właściciele na swój sposób ujmujący i zainteresowani gośćmi, jakby to byli ich przyjaciele? Tak, takie miejsce istnieje w dalekiej, przez wielu uznanej za dziką, Albanii. Mimo tego, w tym miejscu nie mogę zacytować klasyka i powiedzieć, że „bunkrów nie ma, ale i tak jest zajebiście” bo…  no bo bunkry są! No ale po kolei.

Gdyby nie dwóch sympatycznych chłopaków pracujących w Hostelu Albania w Tiranie, to pewnie w życiu bym nie dojechała do Himare. Po odwiedzeniu stolicy Albanii moją ideą było odwiedzenie południowej części tego kraju  i spędzenie kilka dni na wybrzeżu, nie miałam jednak konkretnego planu. Z pomocą przyszli właśnie hostelowi recepcjoniści. – Co prawda my tam jeszcze nie byliśmy, ale dostaliśmy te ulotki od kilku osób, które stamtąd przyjechały i bardzo się im podobało – skwitował. Długo się nie zastanawiałam. Po małych perturbacjach dostałam się do Himare, a mimo, że miasteczko liczy ledwie dwa tysiące mieszkańców, to nie tak łatwo było znaleźć poszukiwany obiekt, gdyż – jak się później okazało – w Himare nie ma… nazw ulic! Na szczęście w końcu udało się dotrzeć i paradoksalnie jakby przenieść do innego świata. Himare zachwyciło mnie dwoma rzeczami: nienaruszoną, nieco dziką naturą i wspaniałym miejscem, w którym się zatrzymałam.

Co wyróżnia Himare od reszty kraju? W większości miejsc w Albanii, z naciskiem na jej północną i środkową część praktycznie nad każdym budynkiem dumnie powiewa flaga tego kraju z charakterystycznym, czarnym orłem. Będąc w Himare ma się wrażenie, że człowiek przenosi się do Grecji. Czerwone flagi ustępują miejsca biało-niebieskim, nieliczne meczety praktycznie zupełnie znikają, a jedyne kościoły, które można gdzieś zobaczyć, to prawosławne cerkwie. Wiele kafejek czy sklepów ma dwujęzyczne napisy. Coś mi tu nie pasuje.  Co prawda znajdujemy się tylko 100 kilometrów na północ od granicy greckiej, ale obecność tej społeczności jest bardzo namacalna. Okazuje się, że ze względu na zaszłości historyczne Himare zamieszkuje mniejszość (a właściwie większość) grecka, co ma wyraźny wpływ nie tylko na kulturę, ale i na bardziej przyziemne kwestie, jak jedzenie czy język. Nieodłącznym elementem regionu są spory polityczne, o których jednak odwiedzający ten region na kilka dni może w ogóle nie usłyszeć.

Hostel Himara znajduje się na wzgórzu, jest lekko oddalony od centrum miasteczka, a mimo wszystko przebywając tam wydaje nam się, że jesteśmy daleko od cywilizacji. Znajduje się w starym, kamiennym domu z niebieskimi framugami okiennymi. Okala go ogród gęsto porośnięty winogronami i drzewami figowymi, pomiędzy którymi są rozwieszone hamaki. Cały budynek jest urządzony w minimalistycznym, ale jednocześnie przytulnym stylu.

Ciekawa jest też historia powstania samego hostelu. Jego właściciele, urocza grecka para, zawsze marzyła, by założyć własny biznes, co w Albanii nie należy do najłatwiejszych. Najpierw była to kawiarnia założona przez Egdę w centrum miasteczka, mocno różniąca się od klasycznych, albańskich knajp trącających myszką. W tym czasie jej chłopak Milto pracował w warsztacie i pewnego razu trafił do nich Amerykanin, który w przerwie od studiowania Zarządzania w Turystyce w Szwajcarii postanowił udać się na rowerową wyprawę przez Bałkany. Właśnie w Himare zepsuł mu się rower i trafił na Milto. To Aaron zainspirował naszych właścicieli do spełniania marzeń i otwarcia hostelu. Znaleźli miejsce pod przyszły interes, wyremontowali budynek, Egda jako architekt wnętrz urządziła go ze smakiem. Hostel został otwarty w kolejnym sezonie przy pomocy właśnie Aarona, który przyjechał na całe wakacje pomagać przy rozkręcaniu biznesu. Udało się – hostel funkcjonuje do teraz z powodzeniem, zdążył już zdobyć kilka branżowych nagród. Jak widać, czasem warto postawić wszystko na jedną kartę i spełniać marzenia.

Co można robić w Himare? Oprócz paru knajpek w centrum miasteczka nie ma zbyt wielu miejsc do zobaczenia, co dla mnie było niewątpliwym atutem. Jest co prawda plaża miejska, ale jak to każda plaża miejska nie jest zbyt ciekawa. Dlatego warto odbyć 20-minutowy spacer przez gaj oliwny na plażę Livadhi, położoną na północ od miasteczka. Szeroka, w dużej mierze pozbawiona znanych choćby z pobliskiej Czarnogóry rzędem poustawianych leżaków. Dla mnie osobiście miała też jeden specyficzny bonus – bunkry. Tak, jak już Wam kiedyś wspominałam, uwielbiam bunkry, a i miałam takie małe marzenie, by zobaczyć bunkier na plaży. Spełniło się!

Himare zapamiętałam jako to jedno z utopijnych, idyllicznych miejsc. A Wy macie jakieś takie swoje miejsca – skarby? Jeśli tak, podzielcie się nimi ze mną!

Podobał Ci się ten wpis? Będzie mi bardzo miło, jeśli zostawisz komentarz lub podzielisz się postem w social media